امام خمینی(ره) در خطاب به فرزندشان، مرحوم حاج احمد، نوشته اند: «پسرم! همّت کن و از هواهای نفسانیه-که حد و حصر ندارد-بکاه و از خدای متعال(جل وعلا)استمداد کن که بی مدد او، کسی به جایی نرود. نماز، این معراج عارفان و سفر عاشقان، راه وصول به این مقصد است. اگر توفیق یابی و یابیم به تحقق یک رکعت آن و مشاهده انوار مکنون در آن و اسرار مرموز آن، ولو به قدر طاقت خویش، شمه ای از مقصد و مقصود اولیای خدا را استشمام نموده ایم و دور نمایی از صلاة معراج سید انبیا و عرفا(علیه و علی آله الصلاة والسلام) را مشاهده کرده ایم؛ که خداوند منان، ما و شما را به این نعمت بزرگ، منت نهد. راه، بس دور است و بسیار خطرناک، و محتاج به زاد و راحله فراوان؛ و زادِ امثال من، یا هیچ است، یا بسیار اندک؛ مگر لطف دوست(جل وعلا) شامل شود و دستگیری کند...» و چه زیبا و با اطمینان، بعد ازاین همه تقید به نماز و عبادت، این بزرگ مرد عرصه بندگی در وصیت نامه خود فرموده اند: «با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوی جایگاه ابدی سفر می کنم.» وصیت نامه امام خمینی(ره) روزى که شاه فرار کرد ما پاریس در نوفل لوشاتو بودیم، پلیس فرانسه خیابان اصلى نوفل لوشاتو را بست، تمام خبرنگاران کشورهاى مختلف آنجا بودند. خبرنگاران خارجى از آفریقا، از آسیا، از اروپا و آمریکا، و شاید 150 دوربین فقط صحبت امام را مستقیم پخش ‍مى کردند. باور کنید به تعداد این جمع، خبرنگار در آنجا بود، براى اینکه خبر بزرگ ترین حادثه سال را مخابره مى کنند. شاه رفته بود و مى خواستند ببینند که امام چه تصمیمى دارند، امام بر روى صندلى ایستاده بود در کنار خیابان، تمام دوربین ها بر روى امام زوم (متمرکز)شده بود امام چند دقیقه صحبت کردند و مسایل خودشان را گفتند. من کنار امام ایستاده بودم. یک مرتبه برگشتند و گفتند: ((احمد ظهر شده ؟)) گفتم الان ظهر است. بى درنگ امام گفتند: والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته. شما ببینید در چه لحظه اى امام صحبت هایشان را تمام کردند. براى اینکه نمازشان را اول وقت بخوانند. یعنى در جائى که تلویزیون هاى سراسرى که هر کدام میلیون ها آدم بیننده دارد، C.N.N بود، B.B.C لندن بود، تمام تلویزیون ها چه در آمریکا و چه در اروپا بودند. خبرگزاریها همه بودند، آسوشیتدپرس ، یونایتدپرس ، رویتر و تمام خبرنگاران روزنامه ها، مجلات، رادیو - تلویزیون ها در چنین موقعیت حساسى امام حرفشان را قطع کردند و رفتند سراغ نماز. حجت الاسلام سیّد احمد خمینى (فرزند امام خمینی(ره))